Bir grup araştırmacı Pasadena'daki California Teknoloji Enstitüsü'ndeki (Caltech) lisans öğrencileri üzerinde bir deney yaptılar. Beşerli gruplar halinde öğrencileri lablara aldılar. Albert, Robert, Marie, Laurie, William IQ testine tabi tutuldular. Grubun ortalama IQ skoru 126 çıktı, ki genel nüfusun ortalama skoru 100 olduğu düşünülürse müthiş bir sonuç bu. Birkaç hafta sonra aynı öğrenciler tekrar testi çözmeye geldiler. Bu sefer deney prosedürü biraz farklıydı.
Yine bir IQ testine tabi tutulacaklar ancak bu defa puanlarını ve gruptaki sıralamalarını gerçek zamanlı görebileceklerdir. Hem rezil olma korkusu hem de gerçek zamanlı izlenebilen rekabetin stresi öğrencilerin rahat düşünebilme yeteneklerine müdahale etti.
Albert ve Laruie bir süre sonra kaygılarından sıyrılmayı ve teste odaklanmayı başardılar. Hatta diğerlerinden daha başarılı olmaya kısa sürede motive oldular ve test sonuçlandığında gerçekten de skorları diğerlerine nazaran yüksek oldu. Öte yandan diğer öğrenciler toparlanamadılar ve daha önceki skorlarından daha düşük bir skorla testten ayrıldılar.
Albert ve Laruie'nin diğerlerinden farklı tepki verebilmelerinin nedenlerine baktı araştırmacılar. Sonuçlar, iki beyin yapısından faaliyetlerin kritik rol oynadığını gösterdi: amigdala ve frontal lob.
Amigdala korku gibi duyguları ya da sosyal sinyalleri işlemede önemli bir derin-beyin yapısıdır. Frontal lob ise başta planlama, yüksek bilişsel etkinlikler ve duyguların kontrolü olmak üzere pek çok işlevin merkezidirler ve kritik önemdedir.
Test başladığında beşinin de amigdala aktivitesi oldukça yüksekti. Ancak bir süre sonra Albert ve Laruie'nin amigdala aktiviteleri hızla düşerken frontal lob aktiviteleri yükselmişti. Muhtemelen korkularını bilişsel olarak bastırarak ellerindeki işe odaklanabilmişlerdi. Buna karşın, gruptaki diğer öğrencilerin amigdala aktiviteleri test boyunca yüksek kalmıştı. Albert ve Laruie sosyal korkunun üstesinden gelip yapılması gerekene odaklanmayı başarabilmişti.
- Tali Sharot, Başkalarının Aklı
