Ve bu da oldu, 2023'e girdik. Ne çabuk. Bazen Teoman'ın şarkısındaki gibi bir durumda buluyorum kendimi: "Nasıl oluyor vakit bir türlü geçmezken, yıllar hayatlar geçiyor?" Teoman sorunun yanıtını bulabildi bilmem, benim bulamadığım kesin.
Pandemi sırasında ve bitmek bilmeyen komplo teorilerinden sonra da covid denilen virüsü kapmadığım, kendimi koruduğum, aşılarımı olduğum için içim rahat. Maske takın dediler taktım, ellerinizi yıkayın dediler yıkadım, tokalaşmayın dediler tokalaşmadım, aşı olun dediler oldum. Kendimi ve ailemi korumak için elimden ne geliyorsa yaptım. Her şey yolunda gitti.
Pandeminin ortasında iş değiştirdim, yüksek lisansa başladım, çoğu zaman kendimle ilgilenmeyi unutsam da kendime azıcık bakım verdim, iyi müzikler, iyi kitaplar buldum, dinledim ve okudum, araştırdım, kim neyi nasıl yapıyor, nasıl yaşıyor diye gözlemledim, bir sürü insanın büyük aksilikler yaşadığını gördüm, benim için her şey yolundaydı.
Tüm dünyada olduğu gibi diye dayatılan hayat pahalılığı asla tahmin edemeyeceğimiz bir noktaya geldi. Gelirimizin neredeyse bir anlamı kalmadı. Putin, Ukrayna'ya savaş açtı, Türkiye sınır ötesi operasyonlar düzenledi, Taksim'de bomba patladı, dünyanın ciddi bir kısmında ırkçı, kadın düşmanı ve homofobik hükümetler kuruldu, sokaklarda, toplu taşımalarda insanlar birbirine şüpheyle baktı, kimse göz göze gelmek istemez oldu, yanisi hayat sürekli zorlaştı, sıkışmaya başladık, ama her şey yolundaydı.
Hiç anlamadığım bitcoin, borsa vs. finansal aktiviteler yüzünden birileri köşeyi döndü, birileri battı, askerlerden, polislerden, öğretmenlerden, doktorlardan birçok kişi canına kıydı; evlilikler bitti, özgüvensiz ve sevgisiz büyümek zorunda kalan daha çok çocuk yetişti, her yerde ekonomi ve siyaset konuşulur oldu, sadece 2022'de 2000 (iki bin) özel okul resmen iflas etti, battı. Saydıklarımdan anlaşılacağı üzere gündem denilen başlıklar takip edilemez bir noktaya geldi, bütün bunların içinde boğulduk, yine her şey yolundaydı.
Sabahları evden çıkarken metroda oturmaya yer bulur muyum, bir saldırganla durakta yan yana taşıt bekler miyim, iş yerinde bir sürprizle karşılaşır mıyım düşünceleri eşliğinde başım öne eğik sokakları adımlamaya başlıyorum. Dikkat ettim de bir gün, iki gün değil, aklımdan bunların geçmesi artık bir alışkanlık olmuş, bütünüyle tedirgin olmaya alışmışım gibi bir his yerleşmiş içime. Yaptığım işin doğası gereği insanların psikolojik sorunlarına beraber çözüm üretebilme çabası içindeyken 2022 Yılın Kelimesi ilan edildi; Gaslighting. Kelime şöyle tanımlanmış; “kişiyi, genellikle uzun bir zaman zarfında, psikolojik manipülasyonla kendi düşüncelerinin geçerliliğinden kuşkuya düşürmek.” Buna maruz kalan insanlar adına üzüldüm, öfkelendim, ama elimden bireysel anlamda bir şey gelmezdi, benim hayatımda her şey yolundaydı.
Ev almak gibi hayaller artık ütopik geliyor benim yaşımdaki insanlar için. E-posta kutuma sürekli reklamlar geliyor, asla sahip olamayacağım ev, villa, yazlık, otomobil, ultra akıllı cep telefonları, elektrikli ev aletleri ve daha niceleri. Böyle şeylere özenmediğim, lüks arayışında olmadığım, elimde olanla yetinmeyi bildiğim için kendimi şanslı sayarak her şey yolunda dedim kendime, bir kez daha her şey yolunda Tuna, sakin ol, derin bir nefes al, işine odaklan ve bir günü daha herhangi bir terör saldırısına kurban gitmeden tamamladığın için haline şükret, ailenden birine bir şey olmadığı için şükret, sağlık sorunu yaşamadığın için haline şükret.
Görüldüğü gibi elimde maddi-manevi tatmin yaşatacak net bir şey olduğunu söylemek mümkün değil ve işte belki de bu yüzden her şey yolunda!
